Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέδειξε το 1915 την επέκταση στη Μικρά Ασία ως άξονα της επιδίωξης της Μεγάλης Ιδέας. Η βέβαιη κατά το Βενιζέλο νίκη της Entente θα επέτρεπε την υπέρβαση των όποιων ορίων της ελληνικής ισχύος. Ο αντιβενιζελισμός παρέμενε αρνητικός σταθμίζοντας το μέγεθος της στρατιωτικής εμπλοκής και τα δημογραφικά και γεωφυσικά δεδομένα της Μικράς Ασίας. Εξάλλου η νίκη της Entente ήταν αμφίβολη εκτιμούσε το αντιβενιζελικό στρατόπεδο.
Η πολιτική των αντιβενιζελικών μεταβλήθηκε στα μέσα του 1920 όταν η σύναψη της συνθήκης των Σεβρών δημιούργησε την εντύπωση ότι ο Βενιζέλος είχε πραγματοποιήσει το όραμα της «Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».
Η αποδοχή αυτή ερχόταν σε μια στιγμή που άρχιζαν ή θα έπρεπε να άρχιζαν να γίνονται αντιληπτά τα όρια και το κόστος της πολιτικής αυτής: Η συμμαχική αλληλεγγύη είχε αρχίσει να διασπάται, οι Τούρκοι εθνικιστές παρέμεναν άκαμπτοι και απέμενε μόνη η Βρετανία να υποστηρίζει την εφαρμογή της συνθήκης των Σεβρών. Οι Τούρκοι εθνικιστές δεν ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν τους όρους της συνθήκης και ακολουθούσαν μια στρατηγική συνεχούς υποχώρησης στην Ανατολία έως ότου καταπονηθεί ο αντίπαλος. Εξάλλου, η βαθύτατα διαιρεμένη ελληνική κοινωνία διακατεχόταν από σύνδρομο πολεμικής κόπωσης. Η αναθεώρηση της πολιτικής του αντιβενιζελισμού διαμορφώθηκε υπό το κράτος του συνδρόμου της επέμβασης της Entente του 1917 και της τάσης των δύο παρατάξεων να διαμορφώνουν τη στάση τους βασιζόμενες περισσότερο στην εικαζόμενη ισχύ των μεγάλων δυνάμεων, ιδίως της Βρετανίας, και λιγότερο στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας. Ο Δημήτριος Γούναρης συνέλαβε την ελληνική πολιτική σε ένα σχήμα δυϊσμού: Η Ελλάδα θα επέλεγε την κυβέρνησή της ανενόχλητη από συμμαχικές επεμβάσεις και σε αντάλλαγμα θα ακολουθούσε πιστά τη βρετανική πολιτική στην περιοχή χωρίς να ζητήσει οποιαδήποτε ενεργό συνδρομή.
Το καίριο σημείο συνεπώς που οδήγησε στην ιστορική ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία ήταν η κακή διάγνωση των συσχετισμών ισχύος, όχι η επάνοδος του Κωνσταντίνου.